miércoles, 31 de mayo de 2017

No sólo ellos.

Su nombre se repite, pero su Fuerza es irrepetible. Guerreros de verdad, de los que pelean incansables, con Ganas, con Fuerza y Alegría, mi mejor ejército, mi mejor compañía.
Cuando digo que son los mejores, lo digo consciente de que no hay otros como ellos en el Mundo entero, son mis Guerreros y no los cambio por nada, sin peros.
Cada día en lucha, sin daños ni metas, aguantando lo que venga, contra viento y marea.

Preparados para alentarme, apoyarme y guiarme, sin nada dictado, siendo ellos los pioneros en avanzar conmigo, una nueva idea en mente, un proyecto diferente, haga lo que haga siempre los tengo tras mi espalda, y en mi mente.

Y sin querer, algunas malas palabras, alguna que otra revelación, pacífica, algún que otro sentimiento mal expresado, o quizás poco, palabras sin sentido en búsqueda de explicaciones que finalmente, no entienden a razones, por eso, nosotros, Familia.
Y qué orgullosa estoy de la mía, de lo que yo siento, mía, ellos, mi Familia.

Mi posición siempre, junto a la vuestra, sin esperar respuesta, teniendo ganada la jugada, la de ser tres, más nada. 
Por lo que me enseñáis día a día, por los valores, las Ganas, la Fuerza, la Sonrisa, la Alegría, y seguiría.
Sois mis manguitos a diario, mi vía de escape más interna, mi carro, mis polos opuestos que dan lugar a mi equilibrio perfecto, sois exactamente lo que yo quiero, sois vosotros, no sólo ellos.


Por ser, estar y sentir.
Porque sois, estáis y sentís.
Porque nadie es, está y siente como vosotros.
Porque soy, estoy y siento.

Os quiero.

Gracias.




Veintiséis años juntos, Veinticuatro años conmigo y dos queriendo estarlo.




Hoy va por ellos, porque no sólo son ellos.

A todos vosotros, una vez más, muchísimas gracias por estar delante de las pantallas, por la alegría de mis alegrías, por compartir conmigo vuestro tiempo, por dedicarme vuestras mejores palabras de ánimo y apoyo, es un placer para mí poder escribir aquí, desde luego, una de la mejores cosas que he hecho en mi Vida. ¡Sois genialérrimos!





Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en los siguientes enlaces: Facebook , Twitter e Instagram,  "una Vida Sencillamente Diferente". 














Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)

miércoles, 24 de mayo de 2017

El pregón.

Os dejo por aquí, a petición popular, el pregón que escribí para inaugurar las fiestas de mi barrio. Espero que os guste amigos, un saludo enorme genialérrimos míos.
(Está en Gallego y después en Castellano)

 ______


Boas tardes, en primeiro lugar e antes de nada, gustaríame agradecer a oportunidade de ser eu quen hoxe dé o pregón destas grandes festas de San Isidro, grazas. 

Agora sí, autoridades, membros da comisión de festas, señores e señoras, é pra min todo un orgullo estar hoxe aquí, no noso barrio da Piringalla, barrio onde nacín e crecín, barrio, onde a día de hoxe, segue sendo o meu recuncho, o meu fogar.

Din os meus proxenitores que dende ben pequena fago uso desta praza, o parecer foron moitas as tardes que pasei nos columpios, descubrindo novos lugares pra me esconder, diferentes columnas onde apandar… e bueno, a verdade non me extraña porque aquí entre nos, son fan total dos parques. 

Como seguro que moitos lembrades, foi aquí onde naceu o fútbol Lucense, anos antes de ter eu a posibilidade de xogar por estos lares, tiñamos o gran estadio do Anxo Carro, lugar que máis tarde trasladouse preto do Miño pero non sen antes deixar grandes figuras do deporte. Tamén houbo aquí grandes circos instalados que deixaban moita ilusión os máis pequenos, bueno, e non tan pequenos.

Fai trece anos esta praza comezou a presenciar moitos dos meus cumpleanos, dos meus e de moita máis xente que ronda a miña idade xa que os cines e o antigo Bocata, que estaba nesta esquina, comezaron a ser lugar de xuntaza pra iso de soplar as velas, ademáis todas as tardes dos venres era obrigatoria a visita á tenda de chuches que estaba baixo os soportais, e a cabina telefónica era o lugar de encontro cada equis horas cos nosos pais durante estas festas, supoño que agora terán o relevo outros rapaces, inda que non sei onde se xuntarán porque as cabinas como vedes… pasaron a millor vida.

Nestos momentos, e con algún aniño máis que cando ía os antigos cines yelmo, son desas persoas que antes de irse de festa un día calquera po centro, queda neste barrio para tomar a primeira, a distancia non é un impedimento para que a Piringalla siga sendo un lugar cun ambiente de festa cheo de gañas.

É incrible como un lugar tan pequeno poder ser tan grande, recoller tantos recordos, anecdotas, bos momentos, xuntanzas…  Temos a sorte de ter un barrio ó que non lle falta absolutamente de nada. 

Debemos dar as grazas a todos os veciños que forman este barrio, barrio coñecido en todo Lugo e cunhas festas que dende logo, non deixan a naide indiferente, as orquestras, as exhibicións, as actividades, as atraccións… son un grandísimo combo que cada mes de maio temos o pracer de disfrutar. 

Un ano máis, depois de moito esforzo e traballo, grazas a unha grandísima comisión de festas e a colaboración dos veciños, encontrámonos nesta marabillosa praza, con gañas e alegría no corpo, a punto de estoupar de felicidade, e non é pra menos, de novo estamos a puntiño de comezar estas festas de San Isidro.

Antes de rematar, gustaríame decirvos algo.
Supoño que moitos de vos estaredes a pensar quen son eu e porqué son a que está a ler o pregón, preséntome, son Mirian, unha rapaza que dende pequena sinte que a Piringalla forma parte dela e da súa vida. Meu avó paterno, coñecido como Fariñas, sei que dende onde esté agora, está orgulloso de verme aquí arriba, falando do barrio onde viviu él e máis meu Pai, dun barrio onde él traballou durante anos e onde fixo a que agora é a miña casa.

Ademáis, coma peculiaridade contareivos que dende fai dez anos, coñezo ben o que é non ter nin un pelo de tonta, e sí, como moitos estades a pensar, teño Cancro. Levo dez anos intentando mandalo a paseo pero o parecer caigolle ben inda que eu non desisto en ensinarlle outros lares, pero él é persistente. 

Cando comecei con esta aventura do Cancro tiven que ser tratada en Madrid, e aí, máis que nunca, dinme de conta do bonita que é Galicia, da calidade de vida que temos en Lugo, dos privilexios que temos na Piringalla… Baixar a perruquería de debaixo da casa, sí, inda que pareza mentira vou moito a perruquería, ir saudar a fruteira, tomar un café no bar do lado e parar a falar  con cinco veciños, aparcar medianamente mal e que che timbren pra mover o coche porque xa te coñecen…   Dinme de conta de que sei o que é a morriña, e sí veciños, aproveitemos o que temos, porque o mellor sempre está preto. 

Valoremos o noso barrio, os grandes avances que tivo, o que medrou, as zonas verdes que mantemos a pesar da evolución dos terrenos, os pequeños comercios, as charlas cos veciños, os saúdos matutinos, a cervexa de antes de ir para a casa…

Eu son das que di ca Vida non se fai en ningún lado, pero xurde en todos, e nos temos o privilexio de dicir que na Piringalla xurde continuamente, co bo ambiente e ca boa xente.

E agora, na honra a San Isidro só queda disfrutar dunhas festas estupendas, deixando co corpo baile, festexe e rinda homenaxe. Como digo eu sempre: Vémonos nas festas.


¡Viva as festas de San Isidro!, ¡Viva as festas da Piringalla!

______


Buenas tardes, en primer lugar y antes de nada, me gustaría agradecer la oportunidad de ser yo quién hoy dé el pregón de estas grandes Fiestas de San Isidro, gracias.

Ahora sí, autoridades, miembros de la comisión de fiestas, señores y señoras, es para mí todo un orgullo estar hoy aquí, en nuestro barrio de la Piringalla. Barrio donde nací y crecí, barrio donde a día de hoy sigue siendo mi rincón y mi hogar.

Dicen mis progenitores que desde bien pequeña hago uso de esta plaza, al parecer fueron muchas las tardes que pasé en los columpios, descubriendo nuevos lugares para esconderme, diferentes columnas para apandar... y bueno, la verdad es que no me extraña porque aquí entre nosotros, soy fan total de los parques. 

Cómo seguro que muchos recordáis, fue aquí donde nació el fútbol lucense, años antes de tener yo la posibilidad de jugar por estos lugares teníamos el gran estadio Anxo Carro, lugar que más tarde se trasladó cerca del Miño, pero no sin antes dejar grandes figuras del deporte. 
También hubo grandes circos instalados, que dejaban con gran ilusión a los más pequeños, bueno, y a los no tan pequeños.

Hace trece años esta plaza comenzó a presenciar muchos de mis cumpleaños, de los míos y de mucha más gente que tiene mi edad, ya que los cines y el antiguo Bocata, que estaba en esta esquina, comenzaron a ser lugar de encuentros para eso de soplar las velas, además todas las tardes de los viernes era obligatoria la visita a la tienda de chuches que estaba debajo de los soportales, y la cabina telefónica era lugar de encuentro cada poco tiempo con nuestros padres durante estas fiestas, supongo que ahora tendrán el relevo otros niños, aunque no sé donde se juntarán, porque las cabinas como vais... pasaron a mejor vida.

En estos momentos, y con algún año más que cuando iba a los antiguos cines Yelmo, soy de esas personas que antes de irse un día cualquiera para el centro, queda en este barrio para tomar la primera, la distancia no es un impedimento para que la Piringalla siga siendo un lugar con un ambiente lleno de ganas. 

Es increíble como un lugar tan pequeño puede ser tan grande, recoger tantos recuerdos, anécdotas, buenos momentos, juntanzas... tenemos la suerte de tener un barrio al que no le falta absolutamente de nada.

Debemos dar las gracias a todos los vecinos que forman este barrio, barrio conocido en todo Lugo y con unas fiestas que desde luego no dejan a nadie indiferente, las orquestas, las exhibiciones, las actividades, las atracciones... Son un grandísimo combo que cada mes de mayo tenemos el placer de disfrutar. 

Un año más, después de mucho esfuerzo y trabajo, gracias a una grandísima comisión de fiestas y a la colaboración de los vecinos, nos encontramos en esta maravillosa plaza, con ganas y alegría en el cuerpo, a punto de reventar de felicidad, y no es para menos, de nuevo estamos a punto de comenzar estas fiestas de San Isidro.

Antes de acabar, me gustaría deciros algo.
Supongo que muchos de vosotros estaréis pensando que quién soy yo y porque soy la que está leyendo este pregón, me presento, soy Mirian, una chica que desde pequeña siente que la Piringalla forma parte de ella y de su vida. 
Mi abuelo paterno, conocido por Fariñas, sé que desde dónde esté ahora, está orgulloso de verme aquí arriba, hablando del barrio donde vivió él y mi padre, de un barrio donde él trabajó durante años y donde hizo la que ahora es mi casa.

Además, como peculiaridad, os contaré que desde hace diez años, conozco bien lo que es no tener ni un pelo de tonta, e sí, como muchos estáis pensando, tengo Cáncer. Llevo diez años intentando mandarlo a paseo pero al parecer le caigo bien aunque yo no desisto en enseñarlo otros lugares, pero él es persistente.

Cuando empecé con esta aventura del Cáncer tuve que ser tratada en Madrid, y ahí, más que nunca, 
me di cuenta de lo bonita que es Galicia, de la calidad de vida que tenemos en Lugo y de privilegios que tenemos en la Piringalla... Bajar a la peluquería de debajo de casa, sí, aunque no lo parezca voy mucho a la peluquería, ir a saludar a la frutera, tomar un café en el bar de al lado y parar a hablar con cinco vecinos, aparcar medianamente mal y que te timbres para moverlo porque ya te conocen.... Me di cuenta de que sé lo que es la morriña, y sí vecinos, aprovechemos lo que tenemos, porque lo mejor siempre está cerca.

Valoremos nuestro barrio, los agrandes avances que tuvo, lo que creció, las zonas verdes mantenemos a pesar de la evolución de los terrenos, los pequeños comercios, las charlas con los vecinos, los saludos matutinos, la cerveza de antes de ir para casa...

Yo soy de las que dice que la Vida no se hace en ningún lado pero surge en todos, y nosotros tenemos el privilegio de decir que en la Piringalla surge continuamente, con el buen ambiente y la buena gente.

Y ahora, en la honra a San Isidro sólo queda disfrutar de unas fiestas estupendas, dejando que el cuerpo baile, festeje y rinda homenaje. Como digo yo siempre: Nos vemos en las fiestas.

¡Viva las fiestas de San Isidro! ¡Viva las fiestas de Piringalla!


Purriños Fotógrafos

Purriños Fotógrafos

Espero que os haya gustado el pregón, yo lo hice con mucho cariño recordando parte de mi infancia y adolescencia mientras disfrutaba toda esta zona. Fue todo un placer para mí ser la pregonera de las fiestas del barrio donde llevo viviendo toda mi Vida. 

A vostros, una vez más y no me canso, gracias. Gracias por leerme, por escucharme, por seguir mis aventuras y formar parte de mis historias. ¡Sois genialérrimos!

En cuanto a mi Salud, os comento.
Las últimas pruebas realizadas determinan que de los cinco focos de tumor que se veían en las pruebas, tres han desaparecido y los otros dos se han reducido, poco, pero se han reducido que es lo importante.
Ahora continuo con la Quimioterapia y estoy recibiendo esta semana mi Quinto ciclo de esta Sexta Etapa. Buenas noticias que me alegran y sé que a muchos de vosotros también, es muy bonito ver que mis alegrías alegran a otra gente. Mil gracias por estar delante de las pantallas.





Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en los siguientes enlaces: Facebook , Twitter e Instagram,  "una Vida Sencillamente Diferente". 














Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)

miércoles, 10 de mayo de 2017

Veinticuatro.

Tengo más de Veinticuatro razones por las que me gusta Cumplir años.
Con el paso de los trescientos sesenta y cinco días adquiero nuevos conocimientos, experiencia, conozco nuevas situaciones, personas, lugares… enriquezco más mi filosofía de Vida y afianzo muchos de los pensamientos que tenía anteriormente, cada paso que doy aporta una nueva razón por la que no parar, pero si tengo una razón de peso por la que me gusta Cumplir Años es por el hecho que implica cumplirlos, un año más, una nueva posibilidad, una oportunidad más de seguir disfrutando de la Vida por darme la oportunidad de Vivirla.

Las Ganas de avanzar, de hacer, de intentar, de conseguir, las Ganas de querer.

Me siento afortunada por poder soplar las velas otro Diez de Mayo, por saber aquello que sí, aquello que no y aquello que sí pero no, conociendo detalles, asumiendo cambios y aceptando diferencias, caminando siempre con la cabeza bien alta y la Sonrisa bien bella. 

Gracias a todas las personas que de algún modo están.
GRACIAS a mis Padres por ser, estar y sentir.

Gracias Vida.


Feliz Cumpleaños Mirian. 






A vosotros, como siempre, gracias por formar parte de Quedamuchavida, gracias por vivir conmigo mis aventuras, mis historias, por compartir vuestro tiempo conmigo y sobre todo, por ser genialérrimos. 




Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en los siguientes enlaces: Facebook , Twitter e Instagram,  "una Vida Sencillamente Diferente". 














Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)

miércoles, 3 de mayo de 2017

Mira que eres bonita.

Mira que eres bonita, cuando caminas, cuando miras, cuando callas y explicas, mira que eres bonita, tu mirada desde la almohada, pensando en la nada.
Esa costumbre de pintarte los labios, de colores sin sentido, perfeccionando la uve que se asoma bajo tu nariz, haciendo más carnosos esos labios gruesos, y lo que te gusta que brillen… brillando más aún cuando sonríes. 

Mira que eres bonita, en el espejo retrovisor de tu coche, con la luz del día, el atardecer de una tarde bonita, entre las sombras de la ciudad… en el reflejo de tu móvil bloqueado, cuando te miro y te veo de lado, por el rabillo de los ojos, qué bonita eres.

Mira que eres bonita, cuando escondes tu risa tras tus manos pero se escuchan tus caracajadas, cuando cierras los ojos aún sin pestañas, cada parpadeo, cada mirada. Cuando dices sinsentido que sacan risas hasta al más aburrido, cuando caminas haciendo ruido, cuando escuchas y entiendes, cuando comprendes, qué bonita eres.

Con un espejo en frente, repítelo, qué bonita eres. 
Por lo que vales, por lo que eres, por lo que puedes.
No te dejes, hay tiempo a todo, pero quiérete.

[Frente al espejo alguien le dice]

Mira, que eres bonita.


Foto: Andrea Castro Valero


Una entrada que me dedico, porque estoy muy de quererme, y os dedico, porque estoy muy de quereros y que quiero que os dediquéis porque sienta muy bien quererse. 
[Es probable que en un futuro este texto tenga vídeo, me gusta mucho jeje] 


A vosotros de nuevo, gracias, por formar parte de Quedamuchavida y por lo tanto de mí, gracias por cada lectura, por cada play y por cada minuto invertido en saber de mí. 
Hoy he ido a la consulta de mi Oncóloga (Dra. Amor) y parece ser que tengo bronquitis así que poquito a poco y con un arsenal de medicinas a recuperarse si Dios quiere y dejar el cansancio a un lado post-Quimio. 
Gracias por preocuparos.
Sois genialérrimos.

¡Buen Mayo amigos!






Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en los siguientes enlaces: Facebook , Twitter e Instagram,  "una Vida Sencillamente Diferente". 














Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)