miércoles, 25 de enero de 2017

Sexta Etapa.



Nunca es lo mismo, siempre es igual.

Parece que me contradigo, pero no. De nuevo abriendo camino, entre noticias de esas que no son las que esperas, o al menos, las que quieres esperar, esos momentos que aunque los piensas no quieres que sean del todo realidad pero mira, de repente te giras y te cruzas de nuevo con la verdad. Son cosas que pasan, que vienen y ya está. Nada de preguntas sin respuesta ni de vueltas a la cabeza, vino y listo, comienza el momento de mandarlo marchar. 

Nunca es lo mismo. 
Por más que lo haya pasado cinco veces más, por muchas lecciones que haya aprendido, por una costumbre que aparente ser, nunca es lo mismo. Cada vez un sentimiento diferente, una situación distinta, una cara de rareza, continuada de Alegría. 
Pasada la rareza, la Alegría llega, porque lo han visto a tiempo, porque cuanto antes se vea antes se puede quitar de ahí, porque el verlo ahora y no años más tarde significa una “casi continuidad" de una etapa y no comenzar de cero. No es lo mismo que en otras ocasiones porque a esta situación no te acostumbras, a esta situación te adaptas, no es lo mismo porque se truncan planes, pero confiamos en que haya nuevos planes mejores, y no pasa nada.

Siempre es igual.
Hay cosas que por etapas que pasen no cambian, siguen desde el primer día y esperemos si Dios quiere que no cambien. Se mantienen las Ganas, la Fuerza y la Sonrisa. Que después de cinco etapas no voy a dejar que la Sexta sea distinta, que sí, que de nuevo comenzamos una vez más pero empezamos con Ganas, con Fuerza, Sonriendo y sabiendo que el verbo rendirse, no existe
Siempre es igual, siempre es lo mismo, ahora se bailará con más ganas, se reirá con más fuerza y haré de mi calva, una atracción de feria. 

Y entonces me llaman, me cuenta, me dicen que de nuevo ahí está, dentro de mi cuerpo, que no se había marchado, se ve que le he gustado… Estos días atrás lo he notado, pero no he querido creerlo. Creo que sé donde estás, incluso creo ser capaz de tocarte, quien sabe. 
Por favor Cabroncete, haz como hasta ahora pero un poco mejor, pórtate bien, sé bueno y vete por donde te dije que deberías haberlo hecho. 


Con Sana Locura, grandes Sonrisas y Ganas inmensas.


Ayer he tenido las pruebas habituales de ITV y como bien estáis leyendo, comienza una nueva Etapa, una más, empezando el año dando Guerra.
Ya os iré informando cuando sepa algo más y tenga los puntos claves atados para poder empezar a mandarlo a pasear. 

En el primer tumor dije: “Con mi Fuerza y Valentía de ahí te voy a quitar un día”, ha llegado el momento de seguir con esto, paso firme y ritmo con acierto. Si Dios quiere, pronto te quiero lejos, muy lejos, sin olvidarme de todos nuestros momentos. 
Si Dios quiere, una vez más, amigo, esta vez sí porfa, nos tenemos que distanciar.
El Cielo si quieres, puede ser Verde.

Gemialérrimos, no sé muy bien ni como explicar, de nuevo un camino que andar, comienza mi Sexta Etapa, voy a Guerrear. 


GRACIAS, como siempre, a mis Padres por ser, estar y sentir. Sois los mejores Padres del Mundo, de verdad. Os quiero. Tiremos del carro, con o sin bueyes, sin anteponerlo, juntos, como siempre. 

GRACIAS A LA VIDA por dejarme seguir siendo Doña Fortuna, porque aunque a veces no me creáis, tengo toda la Suerte del mundo.


Gracias a mi Oncóloga, la Doctora Amor por planear, por buscarme el medio y los lugares que visitar.
Gracias a todas las personas que una vez más estáis ahí, conmigo, a metros, km o vidas, es bonito saber que me apoyáis. 

Es una publicación realista, algo que viene y hay que aceptar. Gracias a Dios me encuentro bien, con Fuerzas y Ganas, así que amigos, nada de tristezas ni de penas, es lo que hay, aceptarlo y caminar.
Pronto os iré contando más cosas y si puedo os subiré un video contándoos algo más.
¡Sois genialérrimos!







Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en Facebook y en Twitter, "una Vida Sencillamente Diferente".














Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)

8 comentarios:

  1. ¡TÚ PUEDES! con la sexta y con lo que venga. Es que este ente cabroncete no se enteró aún con quien se la está jugando y que lleva todas las de perder. ¡A cataplines, los de un@ galleg@! diría mi padre, que lo era y con orgullo. Vale lo de cataplines lo he dicho en fino que él lo decía coj.nes. Espero tus noticias y rezo por tí. Besitos.

    ResponderEliminar
  2. No por Dios , que no vengan más, aunque puedas con ello, ahora ya si se va a distanciar.

    TQ + muchisíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiisimo

    ResponderEliminar
  3. ¡Claro que tus padres son los mejores! pero, también tú eres la mejor hija, sé que así lo sienten.
    Ánimo Mirian! que ya tienes experiencia y sabes el camino. Toda mi fuerza y mi amistad y también, TODO MI AMOR para los tres. UN biquiño.

    ResponderEliminar
  4. Un día fai uns aniños ocurriuseme sair de festa cun par de amigos, botamos risas, bebemos uns cubatiñas, bailamos e de súpeto apareceu o home da cámara como EU lle chamo para sacarnos unha foto. Pero cal foi a sorpresa cando unha rapaza cun sorriso xigantesco se nos colou na foto. Isto aconteceu fai varios anos nun pub de Lugo, a Roma para ser mais exactos, e a pesar de que teño unha memoria de pez teño a sorte de que as veces ocorreseme ideas con sentidiño e collin e de Ali a dous días descarguei esa foto. Ágora lendo isto e vendo as tuas imaxes dinme de conta de que esa rapaza fuches ti, como che dixen anteriormente, a miña memoria non é precisamente de dez, pero non sei Polo que, lembrome de ISO e da alegría que Inda que che parezca mentira nos transmitiches aquela noite. Como suporás boteille unha ollada a este blog fai un anaco e non poido marchar del sen escribirche un par de palabriñas. Primeiro de nada decirche que es un exemplo a seguir para moitas persoas, entre as cales me incluo a pesar de que non creo que me coñezas. E para seguir e non estenderme mais da conta gustariame que recordases isto, que o teu sorriso ten o poder de facer felices as persoas, tal e cómo ocorreu aquela noite. Desexarche moito ánimo e moita sorte é sobretodo que vexas que as tuas letras chegan mais lonxe do que ti crees,noraboa por ser ese exemplo de persoa que a moitos nos gustaría ser e tentarei atopar esa foto para que Polo menos a vexas. Unha aperta e a seguir loitando.

    ResponderEliminar
  5. Eres un ejemplo a seguir Mirian.Te lo he dicho y no me canso de decirtelo una y otra vez:TE ADMIRO(no a Madonna,ni a Cristiano Ronaldo,ni a Messi,ni a tanto otros),a ti.Cada día un poco más.
    A mi niña la tienes enamorada también,porque vales mucho Mirian.
    Espero que podamos verte pronto,tan guapa como siempre.
    Nos has robado un trocito de ❤
    Cuidaos mucho.Los tres.Y sabeis donde encontrarnos para lo que necesiteis.
    Un besazo enorme guapa.
    Laura A N

    ResponderEliminar
  6. Miriam eres unica...admirable...como tu sonrisa en los dias grises..y tus padres un ejemplo..mucha fuerza...TQ MUCHUISIMO..tus cuatro admiradores..

    ResponderEliminar
  7. Miriam eres unica...admirable...como tu sonrisa en los dias grises..y tus padres un ejemplo..mucha fuerza...TQ MUCHUISIMO..tus cuatro admiradores..

    ResponderEliminar
  8. aquí realmente somos 5 los admiradores...., pero también te queremos mucho.....y estaremos a tu lado cuando y donde nos necesites!!!! Un abrazo enorme!!!!!

    ResponderEliminar