miércoles, 30 de noviembre de 2011

Felicidades Cabroncete.

Hoy sonrío al saber que hace cuatro años te descubrieron en mí, en parte es contradictorio sonreír cuando te dicen que estas enferma y más cuando te dicen que estás enferma de algo como el cáncer.
Sonreír es fácil, sólo hay que saber porqué sonreír.
Un día como hoy en el 2008 estaba ingresada en el hospital de Lugo mientras deliberaban como tratar mi Cáncer, mi cabroncete. Desde ese día he llorado, he reído y creo que lo más importante es que he intentado e intento seguir luchando contra mi enfermedad.
Cabroncete, desde que llegaste a mi cuerpo no has salido, quizás te trate demasiado bien o me tengas cariño y hombre he de decir que a pesar de ser un poco malo eres muy bueno y hasta te quiero. Me has enseñado a ver la vida como se merece que la veamos, a disfrutar y a saber vivir, cosa que pocos saben hacer. Me has hecho sufrir un poco pero no me puedo quejar, ojalá todas las personas que te sufren pudieran decir que lo han pasado como yo, pero por desgracia muchos no han ganado la guerra contigo; yo te he ganado una e incluso dos batallas pero remontaste con una tercera y a pesar de esto, lo siento por ti pero voy a por todas para poder ganarte la guerra.
Para poder contaros hoy esto como lo estoy contando he necesitado ayuda a lo largo de este intenso camino, por eso tengo que dar las gracias a mis padres, a mi familia, a mis amigos de cada momento y esos conocidos que de vez en cuando y de alguna forma me dieron fuerza. Gracias por ayudarme a ser como soy y estar como estoy.
Estoy pensando que resulta curioso que a lo largo del día de hoy quiera soplar las velas de la tarta por ti, soplar esas velas con el aire que me dejas (que no me quejo porque es el suficiente para disfrutar de la vida) después de aparecer en una pierna y en un pulmón por segunda vez.
Sólo te pido por favor, que aunque te quiero, no me des mas sustos, déjame disfrutar de la vida sin ti, aunque ten por seguro que jamás te olvidaré, marcaste un antes y un después en mi vida.
A pesar de que intento ser fuerte y creo que lo consigo, no puedo negar que me están cayendo las lágrimas pensando en ti, me gustaría verte, darte las gracias y... hacer que te pierdas por algún camino que llegué a ninguna parte, o quizás si, a un mundo Cancerígeno, lleno de cánceres, al que jamás nadie pueda llegar pero tú no estés solo y tengas mas de los tuyos.
Para terminar y para no llorar más, os dejo un trozo de letra que inventé yo cuando me descubrieron al amigo.
·Nunca me imaginé, que esto me pudiera pasar
los días van pasando y yo ya cambié
Gracias a los profesionales,
la quimio la radio y todo lo demás...
Gracias a todo esto
yo lo voy a superar (8)

GRACIAS de verdad a todos vosotros, a vosotros que me ayudáis leyendo cada día mis palabras, escribiéndome para mandarme ánimo y cariño, vosotros que mea poyáis de alguna u otra forma, GRACIAS.
Gracias también a esos amigos que estuvieron y a otros que están por portarse bien cuando lo hicieron, a pesar de todo se reconocer cuando alguien se merece unas palabras de agradecimiento; gracias a mis amigos que ahora me siguen ayudando; gracias también a una persona importante para mí, Oubiña, gracias por haberme apoyado y apoyarme.
No puedo dejar esta entrada sin decirle a mis padres lo mucho que los quiero, todo lo que os agradezco, aguantar mis buenos momentos, los malos, las risas, los llantos, los dolores... Todo! GRACIAS por estar ahí día a día y transmitirme esa energía que me ayuda a ganar fuerza en todo momento. Sólo unos padres como vosotros me entienden y comprenden lo que paso, esos momentos de angustia y alivio... solo ellos saben lo que paso, porque como digo siempre, una imagen vale más que mil palabras. GRACIAS, GRACIAS y mil veces GRACIAS :D


Si queréis firmar, ahora es muy sencillo, sólo tenéis que seguir estos pasos en caso de que no tengáis cuenta google:
-Clickear sobre "Comentarios".
-Escribir el comentario.
- Una vez hecho esto tenéis que elegir como comentar y darle a nombre.
Luego, ya solo tenéis que poner el nombre con que queréis comentar y darle a publicar, después os pedirá  las palabras claves y una vez hecho eso, clickear en "publicar comentario" y... listo!
Espero que todos estéis firmando sin problemas pero si no es así os recuerdo que al final de la página aparece una dirección de correo en la que me podéis informar, gracias :)




·Twitter del blog: @quedamuchavida
Espero que os guste la entrada, que os emocione de alguna forma y sintáis un pedacito de la alegría que hoy siento yo. Van cuatro años luchando contra el Cáncer y espero acabar la lucha con mi victoria.
Os quiero.






No hay medicina que cure lo que no cura la felicidad :)

13 comentarios:

  1. Sonreir , no es fácil, pero tú si que sabes sonreir porqué siempre estás en positivo, a pesar de los obstáculos que te está poniendo la vida, tú siempre tienes ese aire para seguir adelante.
    Todos deberíamos aprender de ti, así que GRACIAS a ti, por ser como eres, continúa así, eres un superejemplo a seguir.
    Perdóname , pero hoy algo me impide que me salgan las palabras.
    TQ y estoy superorgulloso de tener una hija como tú. ÁNIMO Y ADELANTE.

    ResponderEliminar
  2. Hola Miri , Soy Montse fan incondicional de Panorama, igual que tu.No voy a negarte que leer tus entradas me pone piel de gallina sin embargo eres admirable, un ejemplo a seguir por cualquiera. Solo quiero enviarte un beso y darte mucha más fuerza de la que tu tienes para como tu bien dices vencer esa guerra llamada cancer. Un beso enorme.

    ResponderEliminar
  3. ¡Qué te puedo decir hija!, creo que todo esta dicho x tantos momentos que pasamos juntas y hablamos y hablamos, algunas veces nos caemos pero enseguida nos levantamos, otras sin embargo nos da por reír y parece que el tiempo se parara...evidentemente no es así y somos conscientes de todo lo que hay, pero en la fuerza, valentía, coraje y lucha...en todo esto está el secreto para salir adelante, así que estoy segura de que la vida al final se portará bien contigo y ganarás esa batalla. No tienes que darnos las gracias a nosotros (tus padres) xq realmente eres tú la que nos enseñó que luchar es la forma de salir y nosotros simplemente seguimos lo que tú nos enseñas, ¡vale!, algunas veces nos cuesta más seguirte xq tú llevas un ritmo rápido, aprovechando cada momento y sacándole el máximo partido y nosotros algunas veces nos quedamos atrás, pero bueno... ¡como siempre nos esperas, al final te alcanzamos!jajajajajaja
    Te dije muchas veces que te adoro que me siento muy orgullosa de tener la mejor hija que se puede tener y un día más voy a decirte que me gustan esos momentos de risas y llantos que pasamos juntas y que tú eres ese sol que cada día, haga bueno o no me ilumina.
    Sigue así y si te caes nos levantaremos juntas, pondremos una tirita en la herida y de nuevo seguiremos xq el mundo es de los valientes y tú creo, sin lugar a equivocarme que eres la número 1. Millones de besos. TQ infinito + uno

    ResponderEliminar
  4. q bonito miri....ojala toda la gente q sufre esa enfermedad tuviese la misma fuerza y valor q tienes tu para ganarle la batalla y no dejarle vencer...kiero q sepas q se me calleron las lagrimas tambien leyendolo, pues yo perdi varias personas muy keridas q no pudieron ganarle la batalla al "capullo" como tu lo llamas. Solo kiero decirte q sigas luchando, Q TU PUEDES ¡¡¡¡¡ muchos besotes de Ilía y mios ¡¡¡¡ te keremos ¡¡¡¡

    ResponderEliminar
  5. Hola guapisima,así que celebrándole al cabroncete?jaja eres terrible ,yo si de algo te valen mis paLabras te diré que has contagiado en mi otro modo de ver las cosas ,y te diré que todo aquel que lea tu blog ,aprenderá a ver las cosas de una mejor manera .Al cabroncete ya le queda menos ,y la verdad es que yo no voy a ser como tú tan amable con él ,yo le diré:"anda y que te den".Eres muy especial,pero mucho mucho,al igual que tu madre ,que es lo mejor que Dios ha podido colocar debajo de la capa de las estrellas(mi mami también)las 2 haceis un tándem tan especial que el cabroncete ya hace tiempo que se rindió ,pues ya ve que contra el amor de una madre y una hija y de mucha gente que te quiere ,no se puede luchar !!muchos bsos victor

    ResponderEliminar
  6. Pequeña!
    hace mil que no estoy por aqui...imperdonable por mi parte...pero hoy parece ser que hay un cumple que celebras no?¿? :)
    yo prefiero felicitarte primero a ti, por darle el lugar que se merece, el de algo que te ha cambiado la vida, que te ha hecho fuerte, que te ha puesto dificil en momentos el sonreir, pero que de alguna forma hay cosas aun mas importantes por las que hacerlo...
    ojala que este cabroncete como tu lo llamas vaya a ese pais y no vuelva jamás, que solo sea un recuerdo, y ese recuerdo te de fuerzas cuando te flaqueen las piernas...
    ahora toca felicitarlo a el, pero por ir perdiendo batallas y por la guerra que va a perder, pero es que el contrincante era mas fuerte y lo fue mermando cada dia de forma irremediable...has perdido cabroncete, aceptalo y no vuelvas!
    te voy dejando ya cielo, que sabes que eres la mejor, que si tu me necesitas solo tienes dar un susurro...
    te quiero0o mucho, mas de lo que seguramente te imaginas *:))
    un beso de esos con mucho cariño0o***
    ah! soy Marta! jajaja seguro que ya te habias dado cuenta!

    ResponderEliminar
  7. Joo, si lo llego a saber leo la entrada más tarde en casa que estoy en los ordenadores de la uni y me estoy emocionando jeje y no es plan de ponerme a llorar aqui delante de todo el mundo xD.
    Entre tu entrada y el comentario de tu mami que emoción :P.

    Bueno peque siento haber estado tanto tiempo sin comentar, sabes que siempre te leo y voy siguiendo tus progresos.
    Eres una chica maravillosa y muy valiente que te mereces lo mejor y espero que no cumpla el cabroncete ningún año más que 4 ya están bien.
    Te quiero muchísimo

    Esmeralda

    ResponderEliminar
  8. hola miri, soy Noelia!simplemente decirte k me dejas sin palabras cada vez k entro en tu blog, al ppio era el fotolog, luego aki, pero en todas las entradas diste una leccion de superacion que me deja la piel de gallina. sin mas, mucho animo
    un besito

    ResponderEliminar
  9. Miri aqui estoy sentada en mi cama llorando como una parva! bueno pero tambien feliz y orgullosa de tener una amiga y una persona tan fuerte y tan especial a mi lado,y que me ayude...Eres una persona incrible y una amiga bueno...para que contarte!

    Espero hablar pronto contigo ya que te echo de menos esas tardes y esos momentos..Te ADORO!

    TeQuieromigrancalvita :)

    ResponderEliminar
  10. Miri!!!
    A mi también me han entrado ganas de llorar la verdad... Pero no se si de felicidad de tristeza o de orgullo ^^"

    ¿Como puedes ser tan increible? *o*
    Se que te lo he dicho muchas veces pero es que cada día me sorprendes un poco más y tengo que repetirlo ^o^
    Espero que celebrar días como este no te quite las ganas de seguir luchando y de sonreírle a la vida (aunque conociendote seguro que eso no pasa :)) Y FELICIDADES más bien a ti por seguir así de fuerte, de valiente, de alegre... despues de todo eso ^^
    Eres una gran persona y lo sabes :) No cambies nunca vale? :D
    Un beso ^o^
    P.d: Y por mi parte esas gracias no hay porque darlas ^^ Es lo mínimo que puedo hacer con todo lo que tu compartes ^^

    ResponderEliminar
  11. Corazón!! Sempre sacando o "lado positivo" hasta das cousas mais dificiles,todos miramos unha enfermedad destas e non lle sacamos nada bo, e ti sempre lle sacas o lado positivo. Esta forza q te caracteriza e a q fai q ese cabroncete siga dando a lata, costalle despedirse de ti, as despedidas son duras, pero acabarase indo. Sigoche decindo q eres un claro ejemplo de superacion, e sempre o seras porque non perdes esa sonrisa preciosa (a veces e normal q se nuble un pouco, pero sigues sempre radiante), non perdes esas ganas de festa (panorama recargache as pilas, por asi decilo, para afrontar a nova semana a tope). Espero que pronto o cabroncete e ti rompades esta relacion definitivamente, mereceste o mellor e el non cho vai dar, asiq q vaia collendo pista! jum!!! Weno chuliña alegrome ver este blog cada dia con mais movemento! Un bicazo enorme! Queroteee :)

    ResponderEliminar
  12. miri es unica alegrome moito de conocerter e moita forza sabedes que dentro das miñas posibilidades tedesme po que faga falta un bico moi grande pa ti e pos teus pais
    rogelio

    ResponderEliminar
  13. miriiiiiiiiiiiii, acábasme de deixar sin palabras, sempre admirei a tua forza e entereza con q levas todo esto, a verdad e que ainda q sea de lexos, a tua valentía, forza, optimismo... axúdame a afrontar pequenos problemas do meu día a día, e que ás veces doulle máis importancia da debida... tí sin en cambio, sempre ves o lado positivo, cousa q nestos temas é moi difícil verllo, e sobre todo, vivilo.Xa sabes q sempre che dixen q vas a poder con él, como mb dí laly, as despedidas son duras, pero xa verás q o vas a conseguir, merécelo por moitas couss, pero sobre todo pola tua forma de vivilo, polo teu optimismo, pola tua forza... De corazón alégrome que o sigas levando así d bn. Anímote a que non perdas esa entereza que tes, e q non perdas a fe ... verás q nun futuro non moi lejano, poderemos celebrar por todo o alto esa gran despedida.... un besiño super jrandde.... e ca man no corazón, solo che podo decir MOITA SUERTE CHULA.

    ResponderEliminar